Fase 2: Onderzoek Twee, Antony Gormley

Zoals ik al in mijn vorige bericht zei heb ik boeken geconfisqueerd uit de bieb van de academie voor mijn onderzoek naar verschillende kunstenaars die iets met het thema te maken konden hebben.
Mensen die ook opzoek zijn naar emotie en dat willen overbrengen of door een bepaalde emotie op te wekken.
Nu hoor ik je gewoon denken: " Maar dat doet toch iedere kunstenaar?"
Ja, maar er zijn er wat tussen die ik kan linken met mijn idee voor performance. Het aanraken van de emotie van een ander en hierbij die emotie opwekken die ik ook voel of wil dat jullie voelen.
Ik wil je tot nadenken zetten over het belang van intimiteit en of het echt zo verschrikkelijk is om eens goed uit te huilen. Ook al is het openbaar.

Goed, ik zal niet verder afdwalen.
Huilen, tranen en gesnotter.
Ik denk ook direct aan eenzaamheid en diep zittend verdriet. (ik moet toch toegeven dat daar toch de meeste tranen zitten)
Ik merk dat ik in mijn gedachtes mij zelf ontzettend goed naar beneden kan halen en dat hierdoor mijn zelfverzekerdheid met tien punten omlaag valt. Als het er überhaupt al tien waren. Ik doe een onderzoek naar kunstenaars die, volgens mij mening, ook over eenzaamheid, zelfverzekerdheid en verdriet gaan. Maar ook de sociale kwestie van dit geheel namelijk, respect voor een ander en zijn gevoel en emotie. Ik zal beginnen met:



Antony Gormley
Een man die veel met zijn eigen lichaam heeft gewerkt en de ruimte die de mens in neemt en de mens op zijn emotioneelst laat zien. In zijn eenzaamheid wentelend. Ik wil het vooral hebben over zijn werk 'Field' (1989 - 2003) hebben.

Gormley, A. (1989 - 2003). FIELD, www.antonygormley.com.

Dit werk is in een vroege periode van zijn kunstenaars zijn gemaakt. Het werk bestaat uit verschillende onderdelen. De kleine baksteen kleurige mannetjes zijn door verschillende groepen mensen gemaakt. Er zijn dus ook verschillende grote groepen mannetjes. Ieder bij een groep, een groep die bestaat uit allemaal sculptuurtjes die op één en de zelfde plek op de wereld is gemaakt. Zo zijn er volgens mij 5 verschillende groepen. De beeldjes zijn vervaardigd uit de klei die er op die plek te vinden was en is geboetseerd door de lokale mensen, zij het hele dorp groepen of gezinnen.
Zo hebben verschillende mensen meegewerkt aan het project van Gormley. De grote zeeën van beeldjes bestaan uit gemiddeld 35.000 poppetjes die in een ruimte van een gebouw zijn uitgestald als één groot oppervlakte. Schouder aan schouder. Strak tegen elkaar aan.
Er is een eigenschap aan deze figuurtjes die eruit springt. Ze kijken je heel doordringend aan. Met zijn vijfendertigduizenden te gelijk.
Dit is vreemd, verontrustend en fascinerend. Ze houden je aandacht vast.
Ik vind ze er bijna troosteloos bij staan. Alsof ze gered willen worden. Met al die hoofdjes en holle oogjes jouw kant uit staren.

Het werk is groot. Te groot om met het blote oog te kunnen bevatten. Het eindigt aan het einde van de ruimte, maar het kan maar zo zijn dat het nog verder achter de wand gaat.
Ik wil het effect hebben op mensen, die het sculptuur ook heeft.
Het laten stilstaan van tijd en het feit dat je er eigenlijk alleen maar naar kan blijven kijken. Het blijft wel buiten bereik. Je weet niet precies wat er aan de hand is.
Waarom huilt ze zo? Wat zouden haar gedachtes haar hebben gezegd? Waar denkt ze aan?
Zou ik haar kunnen troosten of moet ik erbuiten blijven?
Vragen die op komen als je iemand uit het niets ziet huilen. Ik ga in de ruimte zitten en laat mijn tranen gaan. Met welke emotie dan ook. Mensen erom heen kunnen zich ongemakkelijk gaan voelen. Het gevoel hebben dat ze niks kunnen bereiken als ze mij zouden troosten. Kunnen ze eigenlijk wel ergens naartoe vluchten om dit maar niet te zien? Nee, ik wil ze met de neus op die emotie drukken.
Net als de kleine mannetjes.
Je kunt er niet omheen, doorheen of bij gaan staan. Ze staan te dicht bij elkaar. Ook al kijken ze verdrietig. Je kunt ze niet helpen en je bent volkomen machteloos tegenover de emoties die ze teweegbrengen.

Wat ik in het algemeen zie in zijn werk zijn de verlaten mensfiguren die alleen en naakt in de ruimte zijn geplaatst. En dan zijn ze ook nog eens van metaal. Afstandelijke en koud materiaal.

Gormley, A. (1983 - 1988) Early single lead bodycase works. (2003 - 2004) Blockworks . www.antonygormley.com.

In het bovenstaande voorbeeld zijn drie sculpturen die ik door hun houding en plaatsing uit alle beelden heb gekozen. Gormley maakt over het algemeen intrigerende beelden, daar niet van. Maar deze trekken mij, met het onderwerp in mijn achterhoofd, nog meer.
De beelden in een houding van zelfverwijt, eenzaamheid en verlaten trekt mij naar een emotie van tranen toe.
De houding die we aannemen tegenover andere mensen is ontzettend van belang. Hoe wij ons opstellen tegenover de wereld laten zien hoe we ons voelen. Het weerspiegeld onze emotie.
Hij laat het nog meer tot uitdrukking komen door het koude van het metaal te gebruiken.
De mens gaat zich heel anders tot een ruimte verhouden als je goed kijkt naar de houding en de ruimte die er om zich heen bevindt.
Vooral in deze werken kun je goed zien dat een ruimte heel belangrijk is voor de emotie die het uit moet drukken.

Ik kan dit denken terug trekken op mijn eigen performance.
Mijn omgeving is van belang voor het geheel. Kies ik mijn ruimte niet goed uit, kan het effect verloren gaan. En dus de emoties die ik wil opwekken en wil laten zien.
Wij hebben één groot oud ziekenhuis als academie. Het is oud en heel veel wit is aanwezig. De ruimte die ik wil gaan gebruiken is een modeltekenlokaal, dat is één van de grootste lokalen in de school. Helaas bevinden zich in deze ruimte veel pilaren en dus veel ruis in de ruimte zelf. Wat wel een optie is om van die pilaren gebruik te maken en daar bij gaan zitten, staan, liggen.  Ook hebben we kleinere lokalen die, aangezien het één ruimte is, minder ruis en verstoring van het verhaal zorgen. Dit zijn helaas wel kleine lokalen en de beschikbaarheid is twijfelachtig.
Ik zal bij de receptie moeten gaan informeren of er een lokaal vrij is op maandag 1 november.
Ben heel benieuwd. Hier gaat het vanaf hangen.
Bedenk me net dat maandag de eerste dag na de herfstvakantie is. Beetje dom.
Geen tijd om te vragen dus. Een kink in de kabel.
Ik heb geen keuze dan aannemen wat er voorhanden is op dat moment.
Uiteindelijke lokaal moet nog blijken.


Na dit kleine akkefietje kijk ik nog eens naar de foto's van Gormley's werk, de houding.
Essentieel. De houding laat zien hoe ik me voel en kan dus naarmate de performance vordert kunnen veranderen naar hoe ik voel op het moment.
Ik denk dat ik zal zitten op een stoel.
Tijdens de performance zal ik zenuwachtig genoeg zijn en zal met mijn gedachten overal en ergens zijn. Hierdoor denk ik dat ik beter kan gaan zitten en me op die manier concentreren op wat mij ontzet maakt.
Lastig, maar ga het toch proberen.