Fase 2: Onderzoek Vijf, Bruce Nauman

We zijn bij de laatste gekomen van de rij.
De laatste en de lastigste. Bij deze man en zijn werken weet ik niet wat ik moet denken.
Het duurde dan ook vrij lang voor ik een link kon vinden met mijn performance en zijn werk. Het is een vreemd persoon om te begrijpen. Ik zal het ook wel niet helemaal goed begrijpen. Het is vaag en donker op zijn weg van denken.
Ik zie dat het gaat om emoties, maar verder ben ik op het eerste gezicht niet gekomen.
Hier komt ie dan:

Bruce Nauman
Zoals ik al zei is het een moeilijke man om te begrijpen, zijn werk nog buiten beschouwing gelaten. Hij denkt op een ontzettend vrije manier over zijn werk en leven en daarom is het moeilijk om zijn werk te begrijpen en te bedenken wat hij precies wil bereiken met zijn kunst.
Na wat zoeken in de boeken die ik van de bieb had geleend en internet rond te hebben gezocht heb ik uiteindelijk twee werken gevonden waar ik wel wat mee kan.

Nauman, B.(1968) Pinch Neck. http://www.youtube.com/watch?v=rkfOgavdhak

In deze video zie je alleen zijn nek, een derde van zijn gezicht en een derde van zijn schouders. Hij trekt de huid van zijn gezicht en nek alle kanten op in de  1 minuut en 54 seconden die het filmpje lang is. Het is een film zonder geluid, maar in kleur. Je hoort niks maar je voelt je eigen huid mee rekken. Je emotie weet niet goed welke hij zou moeten gebruiken. 
Weerzinwekkend, afstand, verwarring, nostalgie, lachen. Je zou er van alles bij kunnen voelen. Maar het roept zeker een emotie bij je op.
Een ongedefinieerd gevoel als je naar de vreemde uitsnede van dit beeld zit te kijken.
Hij gaat van zijn mond naar zijn keel en trekt aan de huid alsof hij een klein kind is dat een gekke kop wil trekken.

Of iemand wil laten schrikken door zijn mond en ogen in de vreemdste vormen te bewegen.
In zijn werk rond deze tijd zit een soort gewaarwording van zijn eigen lichaam in. 
Hij is aan het onderzoeken wat hij ermee kan. 
Maar hij wil ook de menselijke conditie en de mens als sociaal wezen onderzoeken. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik die laatste zin uit een boek heb gelezen en dat het bij mij nog niet helemaal overkomt wat die man nou precies wil zeggen met zijn kunst. Maar dat heb ik volgens mij wel vaker.
In het volgende werk zou ik het kunnen herleiden naar die stelling:

Nauman, B. (1992) Anthro/Socio.www.google.nl

Hierboven zie je de installatie in een blauwe tint. De hoofden draaien om hun as, zij het rechtop of ondersteboven. Als je in de ruimte staat hoor je op verschillende hoogtes en met verschillende volumes de man in de film het volgende schreeuwen, zingen, spreken:

“Feed me/Eat me/Anthropology”
“Help me/Hurt me/Sociology”
“Feed me/Help me/Eat me/Hurt me”

De zinnen worden met elkaar afgewisseld. Je wordt knettergek als je een poos in de ruimte staat. De stemmen gaan maar door en door en door. Ook de beelden moeten op een gegeven moment te veel worden. Het laat, voor mij zien, hoe mensen reageren op de consumptie maatschappij en hoe de consumptie maatschappij ons conditioneert. De maatschappij maakt van ons vreemde mensen. Ze willen elkaar helpen, maar doen dat toch niet op dat het een zwakte is.
We maken onszelf gek met ideeën over een ideale maatschappij en hoe wij ons zouden moeten gedragen en laten hierbij onze emoties vallen.
We letten er niet zo op. Het moet allemaal goed gaan, zonder bijkomstigheid van lastige emoties.
Zie je iemand die je leuk vindt? Spring er maar boven op. Maakt niet uit.
Doe je iemand toevallig pijn. Komt wel goed. Het was allemaal niet zo bedoelt.
Mensen laten andere mensen vallen om maar niet te veel emoties te laten zien en niet te veel met elkaar te linken.
Hierdoor worden mensen innerlijk bezeert.
Een zware last en op een gegeven moment knap je. Slecht voor ieder mens.