De opdracht luidt:
Johan Wagenaar (2010) schrijft aan zijn leerlingen, of eerder, deelt de kopietjes met de desbtreffende tekst uit:
'Naar aanleiding van voorgaande tekst (welke ik jullie onthoud) over performance is de opdracht aan jullie om een individuele performance te maken.
Het gaat daarbij om fysieke optredens, dat wil zeggen optredens waarbij het lichaam een belangrijke rol speelt. Je eigen lichaam staat dus centraal bij deze presentatievorm.
De maximale tijd die je hebt is 10 minuten.
Mogelijkheden:
Eigen lichaam - omgeving - voorbeeld Stanley Brown
Eigen lichaam - houding/positie - voorbeeld Gilbert & George
Eigen lichaam - ander lichaam - voorbeeld Ulay / Abramovic
Aleen een performance is niet voldoende want ik verwacht dat je naar het gekozen onderwerp onderzoek doet op internet en in de bibliotheek.
Het eindresultaat is dus tweedelig; een performance en een tekstueel en beeldend verslag over de ontwikkeling.'
Ik liep tegen een muur aan.
Sowieso een performance maakt ieder persoon kriebelig en nerveus.
Helemaal toen de eerste gedachtes, die gekoppeld waren aan het woord performance, op naakt en geweld uitkwamen. Mijzelf voor performance interesseren is bij mij ook niet eerder opgekomen, de drang om het zelf te doen evenmin, eigenlijk nog iets minder.
Nu ben ik bezig met een onderzoek voor mijn performance, begin ik aan mijn emoties te denken en hoe ik hier tegenover sta. Ook over het feit dat dit de realiteit voor mij is en wordt en dat deze opleiding mijn kijk op- en houding naar de wereld zal veranderen.Door vooral op mezelf te focussen. De kijk op mijzelf is niet alom lovend over mij. Dus is het vooral lastig dit andere mensen duidelijk te maken. Bescheidenheid zit me eigenlijk gigantisch in de weg, want ik wil niemand voor het hoofd stoten.
Na een klein onderzoek over wat ik zou doen met de term performance, kwam ik terecht op mijn emotie, die niet heel stabiel is. Iets wat ik ook niet goed kan controleren en wat me dan ook soms flink in het vaarwater kan zitten, zijn mijn emoties.
En op de een of andere manier komt elke emotie uit bij een paar waterdruppels.
Tranen van het lachen. Tranen van woede. Wanneer ik iets persoonlijks vertel, iets wat heel dicht bij mij staat, beginnen de tranen automatisch op te wellen. Misschien doordat ik emotioneel onstabiel ben of .......ik zou het niet weten. Het gebeurt en moeilijk tegen te houden.
In mijn hoofd gebeurt alles te gelijk en ik kan mijzelf dan ook flink opfokken als iets niet lukt en dan is het ook gebeurt.
Veeg mij maar bij elkaar.
Mijn idee; tranen opwekken door een bepaalde emotie, die ik mij kan herinneren, en hierdoor mij heel intiem op te stellen tegenover de mensen om mij heen.
Ik wil weten welke gedachtes en welke dingen mij het meest raken. Wordt het, in die zenuwslopende tien minuten, een uiterst vrolijke gedachte die mij aanzet tot het storten van water of toch iets van mijn neerslachtigste denken?
Zal het überhaupt lukken?
Lukt het niet, dan heb ik op deze blog in ieder geval mijn onderzoek naar performances, kunst en psychologie die iets te maken hebben met mijn tranen en emoties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten